Van droom naar werkelijkheid

Mijn droom om in Frankrijk te wonen begon echt vorm te krijgen toen ik voor het eerst las over permacultuur. Het was een idee dat me raakte, een visie die perfect paste bij wat ik diep vanbinnen wilde. Ik was 35, geloof ik, toen ik voor het eerst over permacultuur hoorde. Vanaf dat moment begon ik te dromen van een plek in Frankrijk. Een plek groot genoeg om een zelfvoorzienend project op te starten, met ruimte voor een moestuin, een boomgaard, en gasten.

In mijn hoofd zag ik een prachtig Frans 'château', met veel te veel kamers en een grote ommuurde tuin. Ik gaf de kamers in gedachten zelfs namen—iets met groenten, misschien. Maar terwijl ik droomde, wist ik ook: die droom was op dat moment niet haalbaar. Ik had niet de financiële middelen, en mijn leven, met drie opgroeiende pubers, was nog niet klaar voor zo’n drastische verandering. Verhuizen naar het Franse platteland was geen optie, maar dat hield me niet tegen om stappen te zetten, hoe klein ook.

Ik begon klein. Dichter bij huis vond ik een betaalbaar stuk grond en legde mijn eerste moestuin aan. Ik organiseerde een samenwerkdag en plantte met hulp ons voedselbos. Mijn gedroomde château ruilde ik tijdelijk in voor een yurt, waarin ik een glimp opving van hoe mijn toekomst eruit zou kunnen zien. Het waren kleine stappen, maar ze brachten me dichterbij.

Nu, jaren later, woon ik eindelijk in Frankrijk. Het is geen château, maar het voelt als een plek waar mijn droom verder kan bloeien. Het pad hiernaartoe was niet recht. Soms zag het er totaal anders uit dan ik had voorgesteld. Maar ik heb onderweg iets belangrijks geleerd: het gaat niet alleen om de bestemming, maar ook om de reis ernaartoe.

Elke stap, hoe klein ook, was waardevol. Een moestuin, een voedselbos, die ene yurt—ze hebben allemaal bijgedragen aan de basis van wat er nu is. En nog steeds bouw ik geduldig verder aan mijn droom, stap voor stap.

Aan iedereen die droomt: blijf dromen. Durf die eerste stap te zetten, hoe klein die ook lijkt. Je komt er, op jouw eigen manier en tempo.

Petit à petit, comme un oiseau fait son nid.